Zaman zaman, vanilya dünyasına göre biraz çarpık olduğumu unutuyorum. Sapık. Çarpık bir hayat yaşıyorum.

Dünyanın tamamı (vanilya veya sapık) hayatımı hiç düşünmüyor. Ama dikkatlerine sunulursa ve fikirlerini ifade etme özgürlüğü verilirse — sosyal medyada olduğu gibi (ıyy), bazılarına göre ben bir ucubeyim. Pis. Kötü. Yozlaşmış.

Bana göre, ben sadece benim. Hayatımı yaşıyorum. Kimseye zarar vermiyorum. Ve başkalarının hayatımı nasıl algılayabileceği konusunda gerçekten hiç düşünmüyorum.

Her zaman “doğru” olarak kabul edileni yapmak ve kurallara uymak isteyen iyileşmekte olan bir mükemmeliyetçi olarak, toplumsal beklentileri bir kenara bırakabildiğimde her zaman şaşırıyorum. Doğru şeyi yapmaya (bu ne anlama gelirse gelsin) o kadar önem veriyorum ki, telefon görüşmesi yapmak veya bir iş yerine girmek gibi basit görevlerde bile tökezliyorum çünkü garip bir şey söyleyebilirim veya yanlış bir şey yapabilirim.

Ama hayatımı yarı açık bir şekilde sapık bir kadın olarak yaşıyorum. Gururla. Mutlu bir şekilde.

Varlığı neredeyse hiç olmayan bir alanda çalışıyorum. (Evet, yazarlar var ama seks yazarlığı tam olarak ana akım değil.) Kendime yapabileceğimden bile emin olmadığım bir kariyer yaratmaya çalışıyorum. Ve bunu çok seviyorum. John Brownstone’un ötesinde herhangi birinin onayını almak konusunda hiçbir endişem yok.

Beyinlerin nasıl çalıştığı garip. Neyi kabul edilebilir, neyi kabul edilemez olarak görüyor.

Sosyal bir duruma girip benden ne beklendiğini bilmemek bana dayanılmaz geliyor. Doğru şeyi söylememek veya “yapmam gerektiği” gibi davranmamak. Ama aynı zamanda diğer çoklu toplumsal normları da görmezden geliyorum – sürekli olarak makyajsız veya iç çamaşırı giymeden evden çıkmak, itaatkar bir kadın olarak yaşamak ve her zaman ( her zaman ) çok yüksek sesle gülmek ve çok fazla yer kaplamak.

Yaşlandıkça (40’a doğru düşüşteyim, hepiniz – hop hop), başkalarının ne düşündüğünü veya benden ne beklendiğini giderek daha az önemsediğimi görüyorum. Ama bu hala orada, yüzeyin altında, en garip anlarda ortaya çıkıyor.

Aradığım şey için doğru kelimeyi bile bilmiyorsam bir mağazada nasıl yardım isteyebilirim?

Ya randevu almak için ararsam ve ne hakkında konuştuğumu anlamazlarsa?

Çocukların doğum günü partisinde kalmak zorunda mısınız yoksa sadece gidebilir misiniz? Eğer sorarsam, beni tuhaf bulurlar mı? (Gerçek hikaye, çocuklarım o kadar azına gitti ki, doğru prosedürün ne olduğunu bilmiyorum.)

Ve evet, mantıklı olan sormaktır. Ancak potansiyel olarak yanlış bir şey yapmak ve aptal hissetmek benim için acı verici olsa da, ağzımı açıp hiçbir şey bilmediğimi kanıtlamak daha da kötü. İnsanların “Tuhaf” veya “WTF?” diyen bakışlarına dayanamıyorum. Bu tür bakışlarla dolu çocukluğumdan çok fazla anı beni rahatsız ediyor. Bir şeyi bilmeyen tuhaf kişi olamam.

Şimdi bile, tüm bu yıllar boyunca yetişkin gibi davranmama rağmen, hala “bilmem” gereken şeyler olduğunu hissediyorum ve bilmediğimde, sormak yerine kaçınacağım. Kendi başıma çözebilirsem, yapacağım — Google benim dostum, hepiniz. Ama çözemezsem (ve toplumsal normlar ve gelenekler her zaman kolayca Google’da bulunmaz), atlayacağım. Sessiz kal. Geri çekil. O şeyden tamamen kaçın.

Çünkü yanlış yapma korkusu beni kaygılandırıyor.

Ve yine de, daha önce de söylediğim gibi, birçok başka standarda göre “yanlış” bir hayat yaşıyorum ve kimsenin bu konuda ne düşündüğünü zerre umursamıyorum. Gerçekten önemli olan büyük anlarda, kendi yolumda yürüyebilir, kendi işimi yapabilir, kendi hayatımı yaşayabilir ve yanıldığımı düşünüyorsanız omuz silkebilirim.

Ama küçük, önemsiz şeylerde – hâlâ gerekli ama çok daha az önemli olanlarda – donup kalıyorum, yanlış yapmaktan korkuyorum.